Einde
platenzaken Wil’m Oss, Veghel blijft met Remco
Vaak een storm, een wervelstorm, een stroom aan ideeën, impulsief,
knallen doorgaan, sneller, vaker, harder meer, zelf de ademhaling krijgt
amper tijd om te functioneren, eten tijdens het lopen, terwijl je in
gesprek bent ontwikkelen zich alweer drie nieuwe plots in je hoofd,
wat je ook kunt gaan doen, en niet omdat je het wil, maar omdat je het
niet kunt stoppen, je wil het ook niet stoppen en je geniet van die
stroom en overdaad tot in het heimelijke toe, en door en door en door
en door en door; en dan is het stil.
Je kijkt om je heen, het wordt niet zwart voor je ogen, je bent niet
omgevallen, je staat er nog hetzelfde bij, maar, niks, maar niks, helemaal
niks. Je bent niet verbaasd, bezorgd, boos, blij, gefrustreerd, je bent
niks, er is niks. Je kijkt wel maar je ziet niks, je luistert wel maar
je hoort niks, je raakt wel aan maar je voelt niks, je snuift wel, maar
je ruikt niks, maar bovenal, je denkt niks, het is leeg, maar zo leeg
dat je het zelf niet weet. Op de automatische piloot ga je zitten en
dat is het dan. Soms duurt het seconden, soms minuten, maar soms ook
uren, uren niks en dan is het er weer. Zo snel als het er is gaat het
ook weer weg.
Ik weet niet wanneer het komt, waarom het komt, waar het komt en wat
er komt. De machinekamer is een beetje stuk, creëerde voor zichzelf
een zwart gat waar voor even alles verdwijnt en even zo onvoorspelbaar
weer terugkeert en steeds een klein beetje minder goed dan het was,
helaas onomkeerbaar.
" The Cure - Alone: "And the words falling out of our
minds….”
(Letterlijk, mooi dat Robert dat voor me zong)
Dat duurt nu al anderhalf jaar en het gebeurd vaker en komt in vele
vormen. Het maakt me een lastig persoon voor mijn omgeving, niet zozeer
voor mezelf want het ontgaat me vaak.
Echter, met regelmaat uit het zich in frustratie en onmacht, meestal
op momenten dat ik me bewust ben wie ik was en wie ik nu ben. Het maakt
dat me dan even een onaangenaam persoon, een confronterende en waardeloze
bewustwording van een transformatie die ik ongevraagd moet ondergaan.
Het zorgt er ook voor dat ik vaak niet in staat meer ben om op de zaak
te komen, laat staan de winkels of mijn bedrijf te leiden, meestal moet
dat vanuit thuis via mijn laptop.
Het breekt mijn hart iedere keer weer als ik naar een andere oplossing
zoek want die is er niet.
Daarom moet ik stoppen, verplicht pensioen.
Oss sluit 20 februari, Veghel wordt op 1 juli door Remco overgenomen.
Anniek en ik gaan eindelijk tijd krijgen voor onszelf. Liefde boven
werk en ambitie, samen boven alles.
Willem
|
