Einde platenzaken Wil’m Oss, Veghel blijft met Remco

Vaak een storm, een wervelstorm, een stroom aan ideeën, impulsief, knallen doorgaan, sneller, vaker, harder meer, zelf de ademhaling krijgt amper tijd om te functioneren, eten tijdens het lopen, terwijl je in gesprek bent ontwikkelen zich alweer drie nieuwe plots in je hoofd, wat je ook kunt gaan doen, en niet omdat je het wil, maar omdat je het niet kunt stoppen, je wil het ook niet stoppen en je geniet van die stroom en overdaad tot in het heimelijke toe, en door en door en door en door en door; en dan is het stil.
Je kijkt om je heen, het wordt niet zwart voor je ogen, je bent niet omgevallen, je staat er nog hetzelfde bij, maar, niks, maar niks, helemaal niks. Je bent niet verbaasd, bezorgd, boos, blij, gefrustreerd, je bent niks, er is niks. Je kijkt wel maar je ziet niks, je luistert wel maar je hoort niks, je raakt wel aan maar je voelt niks, je snuift wel, maar je ruikt niks, maar bovenal, je denkt niks, het is leeg, maar zo leeg dat je het zelf niet weet. Op de automatische piloot ga je zitten en dat is het dan. Soms duurt het seconden, soms minuten, maar soms ook uren, uren niks en dan is het er weer. Zo snel als het er is gaat het ook weer weg.
Ik weet niet wanneer het komt, waarom het komt, waar het komt en wat er komt. De machinekamer is een beetje stuk, creëerde voor zichzelf een zwart gat waar voor even alles verdwijnt en even zo onvoorspelbaar weer terugkeert en steeds een klein beetje minder goed dan het was, helaas onomkeerbaar.

" The Cure - Alone: "And the words falling out of our minds….”
(Letterlijk, mooi dat Robert dat voor me zong)

Dat duurt nu al anderhalf jaar en het gebeurd vaker en komt in vele vormen. Het maakt me een lastig persoon voor mijn omgeving, niet zozeer voor mezelf want het ontgaat me vaak.
Echter, met regelmaat uit het zich in frustratie en onmacht, meestal op momenten dat ik me bewust ben wie ik was en wie ik nu ben. Het maakt dat me dan even een onaangenaam persoon, een confronterende en waardeloze bewustwording van een transformatie die ik ongevraagd moet ondergaan.
Het zorgt er ook voor dat ik vaak niet in staat meer ben om op de zaak te komen, laat staan de winkels of mijn bedrijf te leiden, meestal moet dat vanuit thuis via mijn laptop.
Het breekt mijn hart iedere keer weer als ik naar een andere oplossing zoek want die is er niet.
Daarom moet ik stoppen, verplicht pensioen.
Oss sluit 20 februari, Veghel wordt op 1 juli door Remco overgenomen.
Anniek en ik gaan eindelijk tijd krijgen voor onszelf. Liefde boven werk en ambitie, samen boven alles.

Willem